Ικαριώτες Πρόσφυγες στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο Α μέρος

https://www.youtube.com/watch?v=C625SYZQJ9U

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Για την αστυνομική βία εναντίον (και) εργαζομένων στα ΜΜΕ

Προς τον κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ιωάννη Τέντε
ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ
Της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (Π.Ο.Ε.ΣΥ.), που εδρεύει στην Αθήνα, οδός Ακαδημίας αρ. 20, όπως νομίμως εκπροσωπείται από το Διοικητικό Συμβούλιό της
Δύο σχεδόν εβδομάδες μετά την εκτεταμένη και αδικαιολόγητη χρήση χημικών σε βάρος της υγείας των πολιτών, που διαμένουν, εργάζονται και μετακινούνται στο κέντρο της Αθήνας, παραμένει άγνωστη η σύστασή τους κι ούτε έχει διερευνηθεί η ημερομηνία λήξης τους, το επιτρεπτό, ο τρόπος χρήσης καθώς και οι επιβλαβείς επιπτώσεις όχι μόνο σε όσους βρίσκονταν στο τόπο ρίψης, αλλά και σε εκείνους που, κατά τις επόμενες ημέρες, διέρχονταν και ενδεχομένως ήσαν έγκυοι, μικρά παιδιά ή είχαν ευπαθή ή επισφαλή υγεία. Η κλιμάκωση της απρόκλητης βίας αστυνομικών δυνάμεων που έπληξε τη σωματική ακεραιότητα, την υγεία, τις ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα πολιτών κατά τη διάρκεια ειρηνικών συναθροίσεων διαδηλωτών και απεργών στην Αθήνα την 15η, 28η και 29η Ιουνίου 2011 σημαδεύτηκε από πρωτοφανή, εξευτελιστική και απάνθρωπη μεταχείριση δημοσιογράφων και κορυφώθηκε με τη βαριά σωματική βλάβη του μέλους της ΕΣΗΕΑ Μανώλη Κυπραίου.
Η απειλή ενόργανης βίας και η ρίψη χημικών και κροτίδων κρότου-λάμψης με στόχο δημοσιογράφους απέδειξε ότι η αστυνομική βία δεν ήταν μόνο ανομιμοποίητη και για αυτό παράνομη καταλύοντας τα συνταγματικά όρια σεβασμού των ατομικών ελευθεριών και θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά πυροδοτούσε και πολλαπλασίαζε τη βία άλλοτε ως άμυνα και άλλοτε ως συνέπεια δίκαιης οργής. Από τα γεγονότα προκύπτει ότι για την Ελληνική Αστυνομία, όταν αναλαμβάνει δράση, βρίσκονται σε κατάσταση αναστολής και ανυπαρξίας θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος, Διεθνών Συνθηκών και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τις ελευθερίες και τα εν γένει ανθρώπινα δικαιώματα.
Το συμπέρασμα τούτο συνάγεται από ορισμένα εκ των γεγονότων που στη συνέχεια με συνοπτικό τρόπο περιγράφουμε:
• Την 15η Ιουνίου 2011 και περί ώρα 16.45΄ άνδρες των ΜΑΤ συνέλαβαν το δημοσιογράφο Απόλλωνα Λιακόπουλο, χωρίς τις διαδικαστικές εγγυήσεις του άρθρου 6 παρ. 1 του Συντάγματος, που επιτρέπουν τη σύλληψη μόνο αν στη συγκεκριμένη περίπτωση διέπραττε ο εν λόγω δημοσιογράφος αδίκημα που υπάγεται στην αυτόφωρη διαδικασία. Από σύμπτωση το περιστατικό καταγράφηκε από κάμερα τηλεοπτικού σταθμού που εκείνη τη στιγμή αναμετέδιδε σε απευθείας σύνδεση τα όσα διαδραματίζονταν στη πλατεία Συντάγματος, αναγράφοντας στο τηλεοπτικό του πλάνο την ακριβή ώρα (16.45΄), κατά την οποία ο Απόλλωνας Λιακόπουλος φαίνεται να υποβάλλεται σε εξευτελιστική μεταχείριση, δεμένος πισθάγκωνα, με σχισμένα τα ρούχα του και κατεβασμένο το παντελόνι, εκτεθειμένος σε μία διαρκή χλευαστική και προσβλητική συμπεριφορά. Το δικαστήριο απάλλαξε τον Απόλλωνα Λιακόπουλο από τις κατηγορίες που του αποδόθηκαν, παρέβλεψε όμως το αδίκημα της ψευδομαρτυρίας του συλλαβόντος αστυνομικού, ο οποίος, ενώ στην ένορκη κατάθεσή του κατά την προανακριτική διαδικασία κατέθεσε ότι τα επίμαχα περιστατικά έλαβαν χώρα στις 13.50’ (θέλοντας έτσι προφανώς να στηρίξει την κατηγορία περί δήθεν διατάραξης της κοινής ειρήνης, αφού ήταν γνωστό ότι την ώρα εκείνη -13.50’- έλαβαν πράγματι χώρα επεισόδια μεταξύ ομάδων «κουκουλοφόρων» και δυνάμεων της αστυνομίας), στη συνέχεια, κατά την ακροαματική διαδικασία (όταν πλέον γνώριζε ότι η πραγματική ώρα των επίμαχων περιστατικών -16.45’- είχε καταγραφεί από τις τηλεοπτικές κάμερες) αναγκάστηκε να μεταβάλει τα όσα είχε καταθέσει και να δηλώσει εντέλει την αληθή ώρα. Τα όσα συνέβησαν κατά τη σύλληψη του δημοσιογράφου Απόλλωνα Λιακόπουλου στοιχειοθετούν προφανώς τα αδικήματα της παράνομης βίας και κατακράτησης, ενώ η υποβολή του σε εξευτελισμό και ταπείνωση τέτοιου βαθμού ξεπερνά το αναγκαίο μέτρο κάθε μέσου δικονομικού καταναγκασμού. Πάντως, η τύχη της προφανώς αποδεδειγμένης ψευδομαρτυρίας του αστυνομικού ήταν αυτή που επιφυλάσσει συνήθως η εύνοια της οποίας απολαμβάνουν τα αστυνομικά όργανα όταν αντιπαρατίθενται σε πολίτες σε ανάλογες συνθήκες.
• Την Τετάρτη, 29 Ιουνίου 2011 και περί ώρα 14.00, ο δημοσιογράφος και μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ Δημήτριος Τρίμης, ερχόμενος από την πλευρά της οδού Όθωνος προς το κενό εκείνη την ώρα από πολίτες τμήμα της λεωφόρου Αμαλίας και επιδεικνύοντας τη δημοσιογραφική του ταυτότητα σε μία από τις διμοιρίες ζητώντας να σταματήσουν τις επιθέσεις και το βομβαρδισμό με τα χημικά, δύο-τρεις πάνοπλοι και εύσωμοι αστυνομικοί του επιτίθενται, τον υβρίζουν, τον σπρώχνουν και τον κλωτσούν. Οι εν λόγω αστυνομικοί δεν έφεραν διακριτικά, ενώ ο επικεφαλής της διμοιρίας αρνήθηκε να δηλώσει το όνομά του. Ως αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης, ο εν λόγω δημοσιογράφος υπέστη κάταγμα της κεφαλής της κερκίδας του αριστερού του χεριού.
• Την Τρίτη, 28 Ιουνίου 2011 και περί ώρα 18.00, ενώ τα επεισόδια που είχαν προηγηθεί είχαν καταλαγιάσει, ο δημοσιογράφος και μέλος της ΕΣΗΕΑ Σπύρος Χαλικιάς, διερχόμενος από τη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Ομήρου, αντιλήφθηκε ότι μία ομάδα αστυνομικών της ομάδας ΜΑΤ-ΥΑΤ, επιχείρησε να προσαγάγει βίαια και εν μέσω έντονων αποδοκιμασιών από τους λοιπούς διερχόμενους δύο πολίτες που απλώς βάδιζαν πίσω του. Ο δημοσιογράφος επιχείρησε να καταγράψει το περιστατικό με τη φωτογραφική του μηχανή και, όταν η κίνησή του αυτή έγινε αντιληπτή, οι αστυνομικοί αφού τον ακινητοποίησαν βίαια του πήραν τη μηχανή και (παρά το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή τους γνωστοποίησε τη δημοσιογραφική του ιδιότητα και το μέσο στο οποίο εργάζεται) και εν μέσω ακατονόμαστων ύβρεων, απαίτησαν να σβήσει τις φωτογραφίες. Όταν στη συνέχεια ο δημοσιογράφος απευθύνθηκε στον επικεφαλής της ομάδας των αστυνομικών ζητώντας στοιχεία, εκείνος του είπε να απευθυνθεί στο Υπουργείο και τον απείλησε ότι εάν δημοσίευε φωτογραφικό υλικό θα μηνυόταν.
• Την Τετάρτη, 29 Ιουνίου 2011 και περί ώρα 13.30’, ο δημοσιογράφος και μέλος της ΕΣΗΕΑ Γιώργος Αυγερόπουλος, κατέγραφε με την κάμερά του μία διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς τη Βουλή. Ένας εκ των αστυνομικών της διμοιρίας αποσχίστηκε από αυτήν και τον πλησίασε σε απόσταση αναπνοής κοιτώντας τον στα μάτια. Ο δημοσιογράφος σταμάτησε τη λήψη, κατέβασε την κάμερά του και τον ρώτησε τι ήθελε. Ο αστυνομικός, αντί απάντησης και όλως απρόκλητα τον χτύπησε με το γκλομπ.
Οι παραπάνω είναι μερικές από τις περιπτώσεις σκόπιμης επίθεσης κατά δημοσιογράφων με σεξιστικό, προσβλητικό, εξευτελιστικό, ταπεινωτικό, απάνθρωπο, βίαιο τρόπο που συνεχίστηκαν μολονότι την 15-6-2011 αστυνομικά όργανα είχαν προκαλέσει στο δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο βαριά σωματική βλάβη με τη ρίψη εναντίον του χειροβομβίδας κρότου – λάμψης εντός της στοάς της οδού Φιλελλήνων. Ο δημοσιογράφος ασκούσε με επαγγελματική ευσυνειδησία και ευθύνη το καθήκον να καταγράφει τα γεγονότα που διαδραματίζονται εκείνη τη στιγμή χωρίς να συντρέχουν συνθήκες συμπλοκής ή επίθεσης εντός της περιμέτρου που αυτός κινιόταν εκείνη τη στιγμή. Οι περιστάσεις υπό τις οποίες εκδηλώθηκαν οι ως άνω περιγραφόμενες προσβολές της προσωπικότητας αλλά και οι επικίνδυνες και βαριές σωματικές βλάβες κατά δημοσιογράφων μαρτυρούν την ύπαρξη σκοπού βλάβης και πρέπει να ερευνηθεί αν αυτές οι πράξεις ήταν προσχεδιασμένες προκειμένου να συσκοτιστούν τα αίτια πρόκλησης και επέκτασης των πρόσφατων γεγονότων βίας και καταστροφών στην Αθήνα.
Δεν πρόκειται απλώς για παραβίαση του κανόνα της αναλογίας μεταξύ προσβαλλόμενου αγαθού και προσδοκώμενου οφέλους. Επειδή σε περίπτωση προσχεδιασμένης επιχείρησης δεν αρκεί μόνο η εξέταση της δράσης των αστυνομικών οργάνων αλλά πρέπει να ελέγχεται και τιμωρείται και η δράση εκείνων που έχουν την ευθύνη οργάνωσης και ελέγχου της επιχείρησης, επειδή όπως γίνεται δεκτό σε περίπτωση προσταγής για τη διάπραξη άδικων πράξεων τιμωρείται ως αυτουργός και εκείνος που έχει την ευθύνη της προσταγής, ζητάμε να ελεγχθεί νομίμως η ευθύνη του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, του Διοικητή των μονάδων των Μ.Α.Τ. και κάθε άλλου υπεύθυνου για τις παραπάνω πράξεις και να κληθούν μάρτυρες οι Εμμανουήλ Κυπραίος, Γεώργιος Αυγερόπουλος, Δημήτριος Τρίμης και Σπύρος Χαλικιάς.
Για το Δ..Σ. της Π.Ο.Ε.Σ.Υ.
2)ΟΜΙΛΙΑ ΜΑΝΩΛΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ
Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι
Δεν μπορώ να σας ακούσω αλλά μπορώ να σας μιλήσω. Αυτό λοιπόν θα κάνω τώρα. Συγχωρήστε με, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να επικοινωνήσω μαζί σας και λυπάμαι που δεν άκουσα τους αγαπητούς συναδέλφους μου να μιλούν. Είμαστε όλοι εδώ όχι ως ικέτες ή ελεήμονες. Είμαστε αρκετά αξιοπρεπείς όλοι μας. Είμαστε εδώ για να διαμαρτυρηθούμε. Έτυχε εγώ να είμαι ο βαρύτερα τραυματισμένος από την αστυνομική βία, που έλαβε χώρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες στη χώρα μας. Ευτυχώς δεν ήταν κάποιος νεότερος ή κάποιο παιδί, από τα χιλιάδες που υπήρχαν στις διαδηλώσεις.
Ουσιαστικά το συμβάν συνέβη την στιγμή που κάλυπτα και μετέδιδα τα επεισόδια, όταν μετά από εντολή διοικητή διμοιρίας των ΜΑΤ μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης έσκασε λίγα εκατοστά μπροστά μου αφήνοντάς με κωφό, παρά την επίδειξη της δημοσιογραφικής μου ταυτότητας. Ακολούθησαν και άλλες σκηνές αστυνομικής βίας και παρανομίας εναντίον μου αλλά η παραπάνω είναι η σημαντικότερη και η μοιραία. Αυτό που θέλω να πω είναι πως είμαστε κι εμείς μέρος των «παράπλευρων απωλειών» της ανεξέλεγκτης βίας των ΜΑΤ, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το ότι δεν είχαμε νεκρούς εγώ το αποδίδω σε θαύμα.
Όλοι οι συνάδελφοί μου, δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, τεχνικοί, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες πέσαμε θύματα αυτών των ενεργειών που μόνο απέχθεια και προβληματισμό μπορούν να προκαλέσουν για την «ποιότητα» της Δημοκρατίας μας. Όταν οι αστυνομικές δυνάμεις έριξαν σε μερικές ώρες την 29 Ιουνίου, 2.800 χημικά-όταν συνήθως δεν χρησιμοποιούνται πάνω από 140-τι να σχολιάσει κανείς; Να ξέρει ο λαός πως όλοι μας, εμείς οι άνθρωποι του τύπου και της ενημέρωσης, από τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ έως τους τεχνικούς είμαστε αλληλέγγυοι και αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Σαφέστατα υπάρχουν και τα «κακώς κείμενα» αλλά αυτά είναι λίγα και ανούσια μπροστά στην πλειοψηφία των χιλιάδων εργατών του τύπου.
Γιατί κι εγώ εργάτης είμαι. Και εγώ φοβάμαι για το αύριο. Και εγώ έχω απολυθεί. Και εγώ έχω αγχωθεί για το πώς θα τα «βγάλω πέρα». Και εγώ αναρωτιέμαι που θα βρω τα χρήματα να πληρώσω τους λογαριασμούς μου και έχω μείνει ξάγρυπνος από τις σκέψεις. Γιατί και η δημοσιογραφία στενάζει. Έχουμε κι εμείς ανέργους. Απλήρωτους. Συναδέλφους που υποφέρουν. Δεν ζούμε και εργαζόμαστε σε έναν «αγγελικά πλασμένο κόσμο» όπως πολλοί νομίζουν. Είναι και το δικό μας ψωμί, πικρό.
Ο λαός, οι συμπολίτες μας να ξέρουν πως μας έχουν δίπλα τους. Όχι μόνο γιατί θέλουμε, αλλά και γιατί είμαστε υποχρεωμένοι. Είμαστε υποχρεωμένοι να προστατέψουμε αυτή την έρημη Δημοκρατία που έχει περάσει τα πάνδεινα στη χώρα μας. Θέλω να σας πω πως αυτό που με τρόμαξε περισσότερο, είναι η «σιωπή» της πολιτείας απέναντι σε όλα αυτά που έγιναν. Τουλάχιστον βρέθηκε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης κύριος Μιλτιάδης Παπαϊωάννου που ζήτησε μία «συγνώμη» δημοσίως, και τον ευχαριστώ, έστω και τρεις εβδομάδες μετά…
Μια συγνώμη που δεν ανήκει σε μένα μόνο, αλλά σε όλους τους συμπολίτες και συναδέλφους που τραυματίστηκαν αναίτια από τη δράση των ΜΑΤ.
Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι
Εύχομαι-και θέλω-να είμαι ο τελευταίος. Δεν λύνονται τα προβλήματα με τη βία. Δεν πρέπει να λύνονται με τη βία. Τα προβλήματα σε μια Δημοκρατία μεταξύ πολιτών και κράτους λύνονται με τον διάλογο. Και πρέπει να λύνονται με τον διάλογο. Τον λόγο τώρα τον έχει η Δικαιοσύνη η οποία πιστεύω πως θα ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο που έχει δημιουργηθεί από την υπέρμετρη χρήση πολλών «τακτικών και πολιτικών χημικών».
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω για την αμέριστη συμπαράστασή τους το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ, τον ΕΔΟΕΑΠ και το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ καθώς και όλους τους συναδέλφους μου, που μου έχουν σταθεί σαν πραγματική οικογένεια, νιώθοντας τυχερός μέσα στην ατυχία μου.
Και κλείνοντας, θα ήθελα να απαντήσω στον αξιότιμο αντιπρόεδρο της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής κ. Δημήτρη Ντούμα που έγραψε ότι στις διαδηλώσεις βρίσκονται: «ΔΗΘΕΝ “κοινωνικοί αγωνιστές”, πρεζάκηδες, χαοτικοί, πρόστυχες γυναίκες, ξεπεσμένοι συνδικαλιστές, χούλιγκαν, σκίνχεντ και το κάθε “καρυδιάς καρύδι”, που ερχόταν και “ξεφόρτωνε” μπροστά στους Συναδέλφους μας».
Δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά. Εμείς που ήμασταν εκεί ξέρουμε. Και τους παρακρατικούς τους είδαμε και ξύλο φάγαμε και χημικά με τον τόνο εισπνεύσαμε. Και μάλιστα από την καινούργια παραγγελία της ΕΛ.ΑΣ. από την Βραζιλία, τις λεγόμενες «παπαρούνες». Αξιότιμε κύριε Ντούμα, στις διαδηλώσεις ήταν άνθρωποι του μεροκάματου που βλέπουν πως δεν μπορούν να ζήσουν, νέοι με κατεστραμμένο μέλλον και ηλικιωμένοι που δεν έχουν να φάνε. Οικογενειάρχες. Σαν εσάς, σαν κι εμένα σαν εκατομμύρια συμπολίτες μας.
Και αν ήταν πόρνες ήμουν και εγώ μια πόρνη. Γιατί μπορεί να είναι πόρνες στο σώμα αλλά όχι στην ψυχή.
Αν ήταν «πρεζάκηδες», είμαι κι εγώ ένας «πρεζάκιας». Τρέχει δηλητήριο στο αίμα τους μα όχι στην καρδιά τους.
Και αν ήταν «Σκίνχεντ» είμαι και εγώ «Σκίνχεντ». Και για του λόγου το αληθές μπορείτε να έρθετε σε λίγο καιρό στο νοσοκομείο, όταν λίγο πριν το χειρουργείο θα μου ξυρίζουν το κεφάλι για να μου ανοίξουν το κρανίο να μπουν τα εμφυτεύματα. Και αν ήταν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» είμαι και εγώ ένας «αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος» γιατί έμαθα να είμαι στο πεζοδρόμιο και να μεταδίδω όλα όσα βλέπω στους συμπολίτες μου, με όποιο τίμημα…
Σας ευχαριστώ!