Διάβαζα στην εφημερίδα Πελοπόννησος του
Σαββάτου 9 Ιανουαρίου, με αφορμή τη συγκέντρωση της ίδιας μέρας γα τα 25χρονα
από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, ένα σχόλιο που μου τράβηξε την προσοχή.
Περιληπτικά θεωρούσε ότι ένα τέταρτο του αιώνα (η φράση πονηρή για να
δικαιολογήσει τη συνέχεια) θα έπρεπε η επέτειος να δώσει τροφή για την εκπόνηση
σχεδίων για την Παιδεία, αλλιώς γίνεται τροφή για μικροπολιτικά –
μικροκομματικά ελατήρια αξιοποίησης της κινητοποίησης.
Αντί απάντησης σε όσους αποφεύγουν την ταμπακιέρα, ότι
δηλαδή ήταν πολιτική δολοφονία από ακροδεξιά ομάδα κρούσης και που εύστοχα περιγράφει
και το σύνθημα «Ο Τεμπονέρας ζει, με Πέτρουλα, Λαμπράκη μας οδηγεί» και δείχνει
την ιστορική συνέχεια, θα προσθέταμε ότι ο Τεμπονέρας ήταν ο Παύλος Φύσσας της εποχής
του. Τα υπόλοιπα είναι για να γιαλοχαρτίσει κανείς (ανεπιτυχώς) τον πολιτικό
χαρακτήρα του εγκλήματος, αφού κανένας διάλογος και κανένα σχέδιο για την Παιδεία δεν γίνεται από ακροδεξιούς ροπαλοφόρους.
